Από αλλού περιμέναμε τον φασισμό κι από αλλού μας έρχεται

του Γιώργου Ιεροδιάκονου

Έχουν αναρτηθεί στο internet φωτογραφίες και βίντεο από την τελετουργία του Σώρρα και των «παιδιών» του στην αρχαία Ολυμπία. Οι περισσότερες αναφορές βέβαια στο θέμα είναι ξεκαρδιστικές. Λυπάμαι, αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο αθώα όπως φαίνονται, ούτε τόσο γελοία, όπως νομίζουν οι περισσότεροι.

O τύπος στήνει μεθοδικά έναν φανατισμένο στρατό. Και μη μου πείτε ότι πρόκειται για ηλίθιους. Διότι ένας στρατός φανατισμένων ηλιθίων είναι ό,τι πιο επικίνδυνο θα μπορούσε να συμβεί σε τέτοιες ακραίες συνθήκες όπως είναι αυτές που διανύουμε.

Φοβόμασταν την φασιστική έξαρση να έρχεται από την Χρυσή Αυγή. Όμως κάναμε λάθος. Ο φασισμός που γεννιέται στις τάξεις του Σώρρα είναι απερίγραπτος. Και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να φρεναριστεί. Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίσεις ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο φανατισμένο πλήθος, που είναι πεπεισμένο ότι έχει τους Θεούς μαζί του, ότι κατάγονται από τον Σείριο, που ορκίζονται σε «Ελλάνια πρωτόκολλα», τα οποία έχουν συντάξει κάποιες θεϊκές οντότητες του γαλαξία και ότι είναι οι κληρονόμοι και ιδιοκτήτες του πλανήτη;

Τις προάλλες μου έλεγε ένας δικός τους ότι διεξάγεται στον γαλαξία μια δεύτερη τιτανομαχία, την οποία κερδίζουμε και σύντομα θα ξαναπάρουμε πίσω τον πλανήτη από τους Κρόνιους. Όλα αυτά τα πιστεύουνε. Και κόβουν φλέβες γι’ αυτή την πίστη.

Μη μου πείτε ότι όλα αυτά είναι αστειότητες. Το ίδιο αστειότητες ήταν και εκείνα που έλεγε ο Χίτλερ για Θούλη, Υπερβόρειους και Άρεια φυλή. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά φοβάμαι ότι αυτό που γεννιέται εκεί πέρα, θα μπορούσε να καταστεί πραγματικός εφιάλτης.

Επανέρχομαι όμως στο τελετουργικό δρώμενο της αρχαίας Ολυμπίας. Αυτό που παρακολουθούμε να διαδραματίζεται αποτελεί μια δοκιμασμένη πρακτική, με την οποία ο συμμετέχων στο δρώμενο, φανατίζεται ακόμα περισσότερο δια της ενεργού εμπλοκής του. Ένα ζήτημα με το οποίο ασχολήθηκε επισταμένως ο Φρόιντ. Στο σύγγραμμά του «Ψυχολογία των μαζών και ανάλυση του εγώ» καταπιάνεται ακριβώς με την ψυχολογική ανάλυση της μάζας, ως έναν παροδικό σχηματισμό ετερόκλητων ανθρώπων με κάποιο κοινό χαρακτηριστικό και πρόσκαιρα ομοιογενή συμπεριφορά, από ψυχαναλυτική σκοπιά.

Αλλά και πριν από τον Φρόιντ, ο Γκυστάβ Λε Μπον αποκάλυψε πώς και υπό ποίες συνθήκες, μία ομάδα ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερους δεσμούς, πέρα από κάποιο κοινό στοιχείο, μπορεί να οργανωθεί σε μάζα και να δράσει από κοινού για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Τα άτομα που συνθέτουν την μάζα, χάνουν μέρος από τα ατομικά τους χαρακτηριστικά, χάνουν επίσης τον ορθολογισμό τους, τις αναστολές τους και τη διακριτή τους βούληση και αρχίζουν να διακατέχονται από μια οξυμένη ενσυναίσθηση και μία ευφορία έντονης ισχύος. Η μάζα συμπεριφέρεται παρορμητικά, συναισθηματικά, άλογα, είναι δεκτική σε υποβολή, ευμετάβλητη και ευκολοκυβέρνητη. Παρουσιάζει δηλαδή ιδιότητες ενός νευρωτικού, όπως η ανιμιστική πίστη στην παντοδυναμία της σκέψης ή ψυχαναγκασμούς, κατά τη φροϋδική ανάλυση. Τα χαρακτηριστικά αυτά, σε ατομικό επίπεδο μεγεθύνονται στο έπακρο, λόγω της μεταδοτικότητας μεταξύ των μελών της μάζας.

Μέσα σ’ αυτά τα δρώμενα λοιπόν, όπως και η τελετή στην αρχαία Ολυμπία, το άτομο χάνει την αυτοτέλειά του και ενεργεί ως μέλος μιας «ισχυρής Δύναμης». Δεν χρειάζεται να πιστεύει απαραίτητα στους Θεούς που επικαλείται η ομάδα. Του αρκεί που αντλεί δύναμη από το τελετουργικό.

Μια οφειλόμενη απάντηση στους απανταχού κεκράκτες του ραγιαδισμού και της υποτέλειας

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στην Τουρκία, διατυπώθηκαν πολλές απόψεις και σκέψεις, αναφορικά με το ρόλο της Ελλάδας και τη στάση που κρατάει απέναντι στις εξελίξεις, φτάνοντας μάλιστα στο χυδαίο στάδιο της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα του «σουλτάνου» με το -δια των δηλώσεων υψηλόβαθμων αξιωματούχων της ελληνικής κυβέρνησης και του ίδιου του υπουργού Εξωτερικών- να επιχειρείται η εκβίαση της δικαιοσύνης για ταχεία παράδοση στη γείτονα των οκτώ στρατιωτικών που ζήτησαν άσυλο στη χώρα μας.

Διατυπώθηκαν μάλιστα και -από την άλλη πλευρά- απόψεις που ήθελαν τη χώρα μας να αδράξει την ευκαιρία που παρουσιάστηκε και να ανατρέψει όλη αυτήν την πολιτική κατευνασμού προς την Άγκυρα που ακολουθείται από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και που μόνο δεινά συσσώρευσε στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Δεινά, που έχουν να κάνουν με τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων στην Κύπρο και στο Αιγαίο, την παγίωση του καθεστώτος στρατιωτικής κατοχής στη μεγαλόνησο και τoν de facto διαμελισμό της, με ταυτόχρονη ανακήρυξη της Άγκυρας όχι ως διεθνούς παραβάτη και υπόλογης στη διεθνή κοινότητα για τη στρατιωτική κατοχή, αλλά ως ισότιμο συνομιλητή και συνδιαμορφωτή των εξελίξεων στο νησί, καταφανώς υπέρ της. Επίσης, με την παγίωση των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο και την αποδοχή de facto της Τουρκίας ως έχουσας έννομο συμφέρον να αρνείται την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και ειδικότερα αυτό της Θαλάσσης στην περιοχή του Αιγαίου, αναφορικά με τα χωρικά ύδατα, την υφαλοκρηπίδα των νησιών, την ΑΟΖ κτλ. Τέλος με την τουρκική διείσδυση στη Δυτική Θράκη και την προσπάθεια κοσοβοποίησής της, μέσω της δημιουργίας μειονοτικού προβλήματος, με αιχμή του δόρατος τη λειτουργία του τουρκικού προξενείου εκεί.

Φυσικά δεν θα περίμενε κάποιος σοβαρός διαφορετική στάση από την εθνομηδενιστική εθελόδουλη κυβέρνηση των Αθηνών, ούτε από τα άλλα κόμματα του λεγόμενου «συνταγματικού» τόξου, αφού και αυτά φέρουν βαριά την ευθύνη για ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα σε βάρος της χώρας και του λαού μας, καθώς και -πέραν της οικονομικής κατοχής- κυρίως στα εθνικά μας θέματα. Αυτή την «στρατηγική» του κατευνασμού της Άγκυρας και της απόλυτης υποταγής στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Δύσης είναι που ακολουθούν όλοι τους, με θρησκευτική μάλιστα ευλάβεια, τις τελευταίες δεκαετίες.

Αν η κυβέρνησή μας ήταν πράγματι ελληνική…..

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι

μέσα από τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιώ ούτε μία στάλα.

Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.

Ότι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια

που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι

και γκρέμισαν με τον αγέρα τού φθινοπώρου.

Γιώργος Σεφέρης «Μυθιστόρημα»

του Γιώργου Ιεροδιάκονου*

Πολλές φορές η ιστορία σού προσφέρει μια ευκαιρία και στο χέρι σου είναι αν θα την αδράξεις ή όχι. Συνήθως αυτή η ευκαιρία είναι και η μοναδική. Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, η κάθε ευκαιρία είναι μοναδική. Όπως και το αποτέλεσμα που παράγει. Το ορίζει και ο Αριστοτέλης στο 4ο αξίωμά του περί αιτίας και αποτελέσματος. Αν αδράξεις την προσφερόμενη ευκαιρία, παράγεις ένα αποτέλεσμα. Αν όχι, παράγεις κάποιο άλλο. Διότι, εσύ είσαι μέρος και της αιτίας και του αποτελέσματος.

Μια τέτοια ευκαιρία προσφέρεται σήμερα στην Ελλάδα. Μια μοναδική ευκαιρία, που θα μπορούσε δυνητικά να οδηγήσει σε οριστική δικαίωση των εθνικών μας στόχων. Αρκεί βεβαίως να είχαμε κυβέρνηση διαθέτουσα κατά πρώτον, στρατηγική στόχευση και κατά δεύτερον, να μην ήταν δέσμια εξαρτήσεων και έωλων ιδεολογημάτων.

Το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, ανεξαρτήτως ταυτότητας και επιδιώξεων των οργανωτών του, πήρε μια τέτοια τροπή, όπου ένα δεύτερο πραξικόπημα  εκδηλώνεται στη γειτονική χώρα, αυτή την φορά από το ίδιο το καθεστώς. Κι αυτό το πραξικόπημα είναι τόσο απόλυτο και καταπελτικό, που ουσιαστικά καταλύει κάθε τι που χαρακτηρίζει ένα σύγχρονο συγκροτημένο κράτος. Στρατός, δημόσια διοίκηση, δικαστικό Σώμα, ο παιδαγωγικός ιστός της χώρας, και μαζί μ’ αυτά, δημοσιογράφοι, κληρικοί, συνδικαλιστές σύρονται σωρηδόν κατά χιλιάδες στα μπουντρούμια και στα κολαστήρια.

Ουσιαστικά εκεί, πέραν των ανατολικών θαλασσίων συνόρων μας, δεν υφίσταται καν κάποιο συγκροτημένο κράτος, παρά ένα απέραντο πεδίο αναμέτρησης ασύμμετρων παραεξουσιών και συμφερόντων. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σήμερα τουρκικό κράτος και είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει ποτέ ξανά στην μορφή που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Παλαιότερα λέγαμε ότι η Τουρκία δεν είναι μια χώρα που διαθέτει στρατό, αλλά ένας στρατός που εδράζεται σε μια χώρα. Σήμερα, με έναν στρατό υπό διωγμό, αποδεκατισμένο και αποσαρθρωμένο, με τους μισούς στρατιωτικούς είτε συλληφθέντες είτε επικηρυγμένους και το χειρότερο, σωματικά ανασκολοπισμένους και ψυχικά ατιμασμένους, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει Τουρκία; Όχι! Η Τουρκία που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη των Βαλκανίων έπεσε σαν χάρτινος πύργος. Και βασικός ολετήρας αυτής της πτώσης είναι ο κατεξοχήν θεσμικός στυλοβάτης της: ο σουλτάνος Ερντογάν.

Η ευκαιρία που μας προσφέρεται σήμερα είναι μοναδική. Στην ουσία πρόκειται για την ευκαιρία της χιλιετίας. Αρκεί βεβαίως να έχουμε πραγματικά ελληνική κυβέρνηση και όχι αυτά τα άβουλα και φοβικά σούργελα της καρπαζοαρπαχτής. Κυβέρνηση με όραμα συγκεκριμένους στόχους, με εθνικές προτεραιότητες και ξεκάθαρες και αποκρυσταλλωμένες αντιλήψεις περί του τι εστί εθνικό συμφέρον και πως αυτό προσδιορίζεται.

Η Ελλάδα είναι μικτό αρχιπελαγικό κράτος

Με αφορμή την απόφαση του PCA της 12/7/2016

του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*

Τα γεγονότα της Τουρκίας «παρέσυραν» (και δικαίως) την επικαιρότητα στο μείζον αυτό ζή-τημα. Τούτη όμως η «κατάσταση» δεν επιτρέπει να αγνοούνται και άλλες μείζονος σημασίας εξελίξεις που αφορούν ζωτικά (και δίκαια) συμφέροντα της χώρας, όπως είναι η πρό-σφατη απόφαση του Μόνιμου Διαιτητικού Δικαστηρίου με έδρα τις Κάτω Χώρες (Perma-nent Court of Arbitration - PCA) επί της από 22 Ιανουαρίου 2013 προσφυγής των Φιλιππίνων κατά της Κίνας που αφορά στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (στο εξής: Δίκαιο της Θάλασσας).

Αναφέρομαι στην υπόθεση «The Republic of Pilippines v. The People’s Republic of Chine», με Case Number: 2013-9 και Πρόεδρο τον Thomas A.Mensah. Η απόφαση δε αυτή που δημοσιεύθηκε στις12/7/2016 αν και «δεν άπτεται» αμέσως των ελληνοτουρκικών διαφορών, εν τούτοις επιβάλλει το «σχολιασμό» της. Άλλωστε η αξιοποίηση των παραδοχών που προκύπτουν, από την πρόσφατη αυτή απόφαση συνηγορεί υπέρ των ελληνικών θέσεων.

Για πρώτη φορά ένα ad hoc Δικαστήριο ερμήνευσε το άρθρο 121 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του Μantego Bay της Ιαμαϊκής που υπογράφηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1982. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, ένα νησί έχει χωρικά ύδατα, συνορεύουσα ζώνη, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Εξαιρούνται, όμως, οι βράχοι εφόσον δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δεν μπορούν να έχουν αυτοτελώς οικονομική ζωή.

Το Δικαστήριο εκείνο δέχθηκε ως απόλυτο κανόνα του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου ότι όλοι οι γεωγραφικοί σχηματισμοί (ασχέτως του εάν χαρακτηρισθούν νησιά ή βράχοι και ασχέτως του μεγέθους αυτών), έχουν υποχρεωτικώς χωρικά ύδατα έκτασης 12 μιλίων. Αυτό επιβεβαιώνει ότι το ζήτημα της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο πέραν των 6 μιλίων στα 12 μίλια, αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας. Με χωρικά ύδατα 12 μιλίων, το 72% των θαλασσίων περιοχών του Αιγαίου περιέρχεται κυριαρχικώς στην Ελλάδα και το 8,5% στην Τουρκία. Το 19,5% δε που απομένει προς οριοθέτηση, μπορεί να διευθετηθεί. Η παραδοχή δε αυτή του PCA εκθέτει στην παγκόσμια κοινή γνώμη και ενώπιον του διεθνούς νομικού πολιτισμού την Τουρκία με το «περίφημο» Casus belli, εάν η Ελλάδα αποφασίσει να εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο!.. Σε κάθε περίπτωση όμως και στο Αιγαίο ισχύσει η Αρχή της Αβλαβούς Διέλευσης και θα πρέπει να λεχθούν τα εξής:

Και τρία αυγά Τουρκίας...

του Δημήτρη Καζάκη

Έτσι και την κάνουμε από την ΕΕ και το ευρώ, οι Τούρκοι θα φτάσουν στη Λάρισα! Αυτό δεν μας λένε όλα αυτά τα χρόνια όσοι μάχονται να μείνουμε υπό καθεστώς κατοχής και εκποίησης της χώρας μας; Μαζί τους και όσοι πατριδοκάπηλοι εμφανίζονται ως πολύ πατριώτες, αλλά όταν έχουν να στρατευτούν στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας και του λαού, τότε παίρνουν δήθεν βαθυστόχαστο ύφος και εμφανίζονται να ακούν τη φωνή της λογικής: Το να φύγεις από το ευρώ και την ΕΕ είναι σύνθετο το ζήτημα, σου λένε. Δεν παίρνεις υπόψη σου τις γεωπολιτικές παραμέτρους, σου λένε. Κι αν μας την πέσουν οι Τούρκοι;

Φυσικά, αυτή η φωνή είναι η φωνή της υποτέλειας κι όχι της λογικής. Είναι η φωνή που από την εποχή του Οθωμανικού ζυγού προσπαθούσε να φρονηματίσει το ραγιά: «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γένεις νοικοκύρης, για ν' αποχτήσεις πρόβατα, ζευγάρια κι αγελάδες, χωριά κι αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν.» Είναι η ίδια φωνή που από τότε μέχρι σήμερα μας διδάσκει πώς να κοιτάμε τη δουλίτσα μας, πώς να τα βγάλουμε πέρα, χωρίς να νοιαζόμαστε για τα παθήματα των γύρω μας και κυρίως για την πατρίδα και τη λευτεριά της.

Τι μας κόφτει κι αν η πατρίδα μαζί μ' όλους εμάς παραδόθηκε αμαχητί, ξεπουλήθηκε για να λεηλατηθεί; Του κιοτή η μάνα δεν έκλαψε ποτέ. Του προδότη έζησε καλύτερα. Κι αν κάτσουμε φρόνιμα, ίσως κάποιοι από εμάς τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σαν τους κοπρίτες, που αγωνίζονται για ένα ξεροκόμματο.

Όμως, η χώρα αυτή κατάφερε να επιβιώσει χάρις σ' εκείνους που στη φωνή της υποτέλειας....
και του ραγιαδισμού, σήκωναν τη δική τους φωνή: «Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης, να κάμω αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν, και να 'μαι σκλάβος των Τούρκων, κοπέλι στους γερόντους.»

Βέβαια, σήμερα είναι εκτός εποχής το να κρατάς ψηλά το κεφάλι και να αγωνίζεσαι ασυμβίβαστα για τα αυτονόητα. Είναι εκτός μόδας. Είναι η εποχή του πόκεμον και της νοημοσύνης επιπέδου φρεντουτσίνο. Κι αν κάτσουμε στ' αυγά μας, ποιος ξέρει, ίσως μας λυπηθούν και την γλυτώσουμε.

Το ΕΠΑΜ για την έκθεση της Ανεξάρτητης Υπηρεσίας Αξιολόγησης του ΔΝΤ

Ανακοίνωση

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της απάτης που συντελέστηκε με την εφαρμογή των προγραμμάτων προσαρμογής - μνημονίων σε βάρος της Ελλάδας από το 2010, σύμφωνα με την  τελευταία έκθεση της Ανεξάρτητης Υπηρεσίας Αξιολόγησης (Independent Evaluation Οffice – I.O.E.) του ΔΝΤ. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη απόδειξη, όταν οι ίδιοι οι δήμιοι του ελληνικού λαού, ομολογούν το έγκλημά τους.

Δεν είναι εξ’ άλλου η πρώτη φορά που το ΔΝΤ παραδέχεται κατηγορηματικά τις λανθασμένες εκτιμήσεις του σε όλα τα επίπεδα, (αναδιάρθρωση χρέους, πολλαπλασιαστές, ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία, πτώση του ΑΕΠ) σε σχέση με την εφαρμογή των προγραμμάτων προσαρμογής στην Ελλάδα. Φτάνει δε στο σημείο να επιρρίπτει ευθύνες στις προηγούμενες διοικήσεις του ίδιου του ΔΝΤ και των τεχνοκρατών του, στους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας και φυσικά στην ελληνική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, οι οποίοι ευθυγραμμισμένοι όλοι μαζί σε μια ανίερη συμμαχία επέμειναν στην συμμετοχή του Ταμείου, παρά τις εκπεφρασμένες επιφυλάξεις κύκλων του ΔΝΤ και άλλων χωρών μελών του, για την μη βιωσιμότητα του χρέους και παρά την βεβαιότητα όλων οτι δεν σώνουν την Ελλάδα, αλλά τις ευρωπαϊκές κυρίως τράπεζες και την ζώνη του ευρώ.

Όλα αυτά βέβαια λέγονται σήμερα ανέξοδα και εκ του ασφαλούς, αφού κανείς από τους κύρια υπεύθυνους δεν πρόκειται να τιμωρηθεί. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για την φτωχοποίηση, την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Κανείς δεν πρόκειται να πληρώσει για την διάλυση της υγείας, της παιδείας της κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας. Κυρίως όμως κανείς δεν θα τιμωρηθεί για τους χιλιάδες θανάτους, την πραγματική γενοκτονία που συντελείται έξι χρόνια τώρα σε βάρος του ελληνικού λαού, με την ευγενική αρωγή του πολιτικού και οκονομικού κατεστημένου,  που δέχεται την επιβολή του καθεστώτος κατοχής στην χώρα.

Σημαντική αναφορά όμως στην έκθεση του I.O.E. «Ο ρόλος του ΔΝΤ στην Ελλάδα στο πλαίσιο του 2010», είναι και η σαφής παραδοχή στις αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική κρίση.  Στο κεφάλαιο με τίτλο «Συστημικοί Κίνδυνοι και οι Συνέπειες της Ζώνης του Ευρώ στην Ελλάδα»[1], και συγκεκριμένα στην παράγραφο 28, αναφέρονται τα εξής στοιχεία, που δεν πρόκειται να αναπαραχθούν από καμμιά κομματική παράταξη, από κανένα ΜΜΕ που υποστηρίζει την παραμονή στην ευρωζώνη: