Θύματα και πάλι τα παιδιά;

της Αθανασίας Πέτσα*

Αφήνοντας (για λίγο) στην άκρη τον τρόπο με τον οποίο ήρθαν οι μετανάστες στη χώρα μας, γεγονός είναι ότι η Ελλάδα από πέρασμα για την κεντρική Ευρώπη, μετατράπηκε σε τελικό προορισμό, χωρίς βέβαια να ερωτηθεί κανείς γι’ αυτό, ούτε οι Έλληνες, αλλά ούτε και οι μετανάστες, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία δεν είχε καμιά επιθυμία να παραμείνει στην Ελλάδα.

Τώρα λοιπόν, καλούμαστε όλοι να αποδεχτούμε ως δεδομένη αυτήν την κατάσταση και να δούμε πώς θα την διαχειριστούμε. Και καλούμαστε, από ποιους; Μα, φυσικά, από αυτούς που όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν, αλλά αντιθέτως, την υποδαύλισαν, θέτοντας ουσιαστικά υπό καθεστώς ομηρίας, τόσο τους νεοεισελθέντες στη χώρα μας, όσο και τον ελληνικό λαό. Αλλά, είπαμε, αυτά θα τα αφήσουμε για λίγο στην άκρη, για να εξετάσουμε τα προβλήματα που έχουν αρχίσει να ανακύπτουν από τις προσπάθειες ενσωμάτωσης των προσφύγων – μεταναστών.

Ένα από αυτά τα ζητήματα, είναι και η κάλυψη των παιδιών των μεταναστών σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας.

Εννοείται ότι, όπως και όλα όσα αφορούν τους πρόσφυγες, έτσι και αυτό, έχει αφεθεί στην αποκλειστική σχεδόν αρμοδιότητα των ΜΚΟ. Εκεί πέφτουν τα κονδύλια, αυτές αποφασίζουν πώς θα τα διαχειριστούν. Τι υπηρεσίες θα παρέχουν, τι ειδικότητες χρειάζονται να προσλάβουν, όπως και τι εθνικότητας θα είναι οι ειδικοί. Από την πλευρά του κράτους, ο έλεγχος και ο συντονισμός της κατάστασης είναι, ουσιαστικά, υποτυπώδης.

Τώρα όμως, που μπαίνουμε στη λογική της μόνιμης εγκατάστασης αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας, γίνεται φανερό ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες. Και ποιος καλείται να συνδράμει για να «βγάλει το φίδι από την τρύπα»; Ποιος άλλος από το «κακό» Δημόσιο.

Έτσι, έχουν ξεκινήσει ήδη οι πιέσεις προς τις δημόσιες παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες, να οργανωθούν με σκοπό την εξυπηρέτηση των προσφυγόπουλων. Για το σκοπό αυτό, έχουν ήδη ξεκινήσει οι συσκέψεις στις διάφορες ΥΠΕ (Υγειονομικές Περιφέρειες) ανά την Ελλάδα, μεταξύ των ΥΠΕαρχών και των Δ/ντων – υπευθύνων των παιδοψυχιατρικών (π/ψ) δομών.

Στη Β. Ελλάδα, η κατάσταση έχει ως εξής:

Συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου: 12/09/2016

Η Συνεδρίαση στις 12 Σεπτεμβρίου 2016

Από την παρακολούθηση του δημοτικού συμβουλίου στις 12 Σεπτεμβρίου, έχουμε να αναφέρουμε πως τα θέματα που κατατέθηκαν για έγκριση από το δημοτικό συμβούλιο ήταν 54 στον αριθμό.

Πριν να τεθούν σε συζήτηση τα θέματα προηγήθηκαν κάποια άλλα εκτός ημερήσιας διάταξης. Αυτά αφορούσαν:

1. Το θέμα του ΟΑΣΘ που ξαφνικά άρχισε να ενοχλεί πολύ το δήμο και ειδικά το άγνωστο

μέχρι τώρα μετοχολόγιό του και τα εξαιρετικά ρυπογόνα λεωφορεία που αντικαθίστανται κάθε είκοσι χρόνια, αν και ο κανονισμός ορίζει διάρκεια ζωής τα δέκα χρόνια ενός λεωφορείου. Η διοίκηση του ΟΑΣΘ υποσχέθηκε να φέρει στο δήμο το μετοχολόγιο.

2. Έγινε αναφορά στο θέμα της Βόλβης -ο σύνδεσμος που ακολουθεί μας ξαναθυμίζει την υπόθεση: http://www.efsyn.gr/arthro/famprika-paranomon-ktimatografiseon)

Το ΕΠΑΜ για την τραμπούκικη επίθεση στα μέλη του στη Θεσσαλονίκη

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Για άλλη μια φορά, συγκεκριμένα άτομα του αντι-εξουσιαστικού χώρου έδειξαν το πραγματικό, τραμπούκικο πρόσωπό τους, με μια απρόκλητη επίθεση στα μέλη του ΕΠΑΜ Θεσσαλονίκης.

Το περιστατικό συνέβη στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τα εγκαίνια της ΔΕΘ, στην Καμάρα και ενώ μόλις είχε ξεκινήσει η προσέλευση των μελών και φίλων του ΕΠΑΜ Θεσ/νίκης και στο χώρο δεν βρίσκονταν ακόμα παρά ελάχιστα μόνο μέλη. Μόλις αντιλήφθηκαν οι «νταήδες» της πόλης μας την παρουσία του ΕΠΑΜ, πλησίασαν και με «προειδοποιήσεις» και απειλές, προσπάθησαν να μας διώξουν από τη συγκέντρωση, ενώ ένας από αυτούς άρπαξε από δύο ΕΠΑΜίτισσες τα σημαιάκια που κρατούσαν. Το πρόσχημά τους, η αντίθεση του ΕΠΑΜ στην λογική των ανοιχτών συνόρων που πρεσβεύουν, αλλά και η θέση του ΕΠΑΜ για το προσφυγικό, έτσι όπως έχει επίσημα διατυπωθεί στα συνέδρια του. Το επεισόδιο δεν πήρε έκταση χάρη στην ψυχραιμία που επέδειξαν, τόσο τα μέλη του ΕΠΑΜ όσο και τα υπόλοιπα μέλη των αναρχικών οργανώσεων που βρίσκονταν εκεί.

Δεν είναι η πρώτη φορά που δεχόμαστε απειλές από αυτούς. Αυτό συνέβη και στην πορεία του Πολυτεχνείου, όπως και στην απεργιακή συγκέντρωση το Φλεβάρη.

Προφανώς, υπάρχουν κάποιοι ανάμεσα στους αναρχικούς, οι οποίοι θεωρούν τις πλατείες και τους δρόμους της πόλης μας ιδιωτικό τους χώρο, όπου μπορούν να κανονίζουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει.

Προφανώς, υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θεωρούν ότι οι συγκεντρώσεις τούς ανήκουν, ακόμα κι όταν σε αυτές συμμετέχει ένας μεγάλος αριθμός κινημάτων, συλλογικοτήτων και πολιτικών φορέων, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τις δικές τους νοοτροπίες και πρακτικές.

Συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου: 29/8/2016

Η Συνεδρίαση στις 29 Αυγούστου 2016

Στις 29/8/16 παρακολουθήσαμε τη 17^η συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Θεσσαλονίκης. Τα θέματα της ημερησίας διάταξης ήταν 61 στον αριθμό και επιπλέον άλλα τέσσερα που συζητήθηκαν και εγκρίθηκαν εκτός ημερησίας διάταξης.

            Πριν να αρχίσει η συζήτηση επί των θεμάτων, ανέβηκε στο βήμα η κ. Δέσποινα Σονιάδου, εκπρόσωπος του νεοσύστατου Συλλόγου Δανειοληπτών Ελβετικού Φράγκου, και εξέθεσε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συγκεκριμένοι δανειολήπτες λόγω της αλλαγής ισοτιμίας ευρώ και φράγκου, http://www.daneia-chf.gr/.

            Εκείνο που ζητούσε η κ.Σονιάδου ήταν να αναγνωριστεί από το δημοτικό συμβούλιο η αδικία που γίνεται σε βάρος τους, καθώς πολλοί από τους δανειολήπτες αυτούς αντιμετωπίζουν αδυναμία πληρωμών και έρχονται αντιμέτωποι με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Τελικά ζητήθηκε από τον Γ. Ρακκά να εκδοθεί ένα ψήφισμα συμπαράστασης, κάτι που όλους τους βρήκε σύμφωνους.

Στη συνέχεια τέθηκαν τα θέματα της ημερησίας διάταξης.

Εγκριση δαπανών σε βάρος ψηφισμένων πιστώσεων  για μεταβάσεις των Γ.Μπουτάρη, Καλυψώς Γούλα και Μαγδαληνής Λιάκου στην Αθήνα. Το θέμα αφορά τις ‘’Ανθεκτικές Πόλεις‘’, ένα πρόγραμμα εμπνεύσεως Ιδρύματος Ροκφέλερ. Όσο για το τι σημαίνει ‘’ανθεκτική πόλη’’ γράψαμε σε προηγούμενη αναφορά μας. Ξαναθυμίζουμε εισάγοντας τον σύνδεσμο με το κείμενο της ομιλίας της κ. Λιάκου: http://www.thessaloniki.gr/userfiles/file/Dioikisi(NeosOEY)/AytTmDimDiethSxeseon/GrafeioTypou/ResilientCity/Omilia_Liakou.pdf     

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΘ

Συμπολίτες, συμπολίτισσες,

Σε λίγες μέρες θα ζήσουμε και πάλι στην πόλη μας το «θέατρο του παραλόγου» των εγκαινίων της ΔΕΘ.

Είναι απορίας άξιο, πώς μία διοργάνωση εμπορικού και οικονομικού ενδιαφέροντος έχει διεγείρει τόσο πολύ τον λογοτεχνικό οίστρο των εκάστοτε κυβερνώντων μας, οι οποίοι έρχονται στην πόλη μας και, ωσάν σε διαγωνισμό μυθιστορίας, ξεδιπλώνουν όλη την αχαλίνωτη φαντασία τους στην κατασκευή των πιο ευφάνταστων υποσχέσεων («αφηγήματα» τα λένε τώρα)!

Για να μην πάμε πιο μακριά, αρκεί να θυμηθούμε το περίφημο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» του 2014, που έφερε τον Σύριζα στην εξουσία. Και το 2015, μετά την εξευτελιστική υποταγή της κυβέρνησης στους δανειστές και την υπογραφή του 3^ου Μνημονίου, και πάλι στη Θεσσαλονίκη, από το βήμα της ΔΕΘ, τις εξαγγελίες για το «παράλληλο πρόγραμμα» που θα απάλυνε τις συνέπειες από την εφαρμογή των μνημονίων! Για να θυμηθούμε και το μεγάλο μας λογοτέχνη, από το βήμα της ΔΕΘ «ειπώθηκαν τόσα ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια που δεν ντράπηκαν τα χείλη που τα πρόφεραν»!

Δεν ντράπηκαν, συμπολίτες και συμπολίτισσες, να προδώσουν το γενναίο ΟΧΙ του ελληνικού λαού! Δεν ντράπηκαν να μας παρουσιάζουν τον διεθνή διασυρμό και την καταστροφή της χώρας ως «έντιμο συμβιβασμό»! Δεν ντράπηκαν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα μέτρα εξαθλίωσης του λαού μας αποτελούν «αναγκαίες δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις»! Δεν ντράπηκαν – και δεν ντρέπονται – την ώρα που διαλύουν και ξεπουλούν κομμάτι κομμάτι την πατρίδα μας, να μας σερβίρουν την καραμελίτσα της «Ανάπτυξης» - η οποία πάντα έρχεται το δεύτερο εξάμηνο του επόμενου χρόνου!

Και φέτος πάλι, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός δεν θα ντραπεί και θα’ ρθει στη ΔΕΘ, με μόνα όπλα του το απύθμενο θράσος και το πηγαίο υποκριτικό του ταλέντο!

Η μοιρασιά του Αλ Καπόνε

του Δημήτρη Καζάκη

Τελείωσε το θρίλερ των τηλεοπτικών αδειών με διαδικασία που δίκαια θα κατέτασσε την κυβέρνηση και τους συμμετέχοντες στην κατηγορία του συνδικάτου του εγκλήματος. Η κυβέρνηση Τσίπρα όρισε αυθαίρετα ότι η "πίτα" της τηλεοπτικής αγοράς θα μοιραστεί στα 4. Γιατί στα 4; Διότι έτσι επιβάλλουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και ο ξένος παράγοντας.

Κατόπιν επινοήθηκε μια διαδικασία εντελώς πρωτοφανής για τα παγκόσμια δεδομένα. Κεκλεισμένων των θυρών (ζήτω η διαφάνεια!) έγινε πλειοδοσία για τις 4 τηλεοπτικές άδειες. Τύφλα να 'χουν οι μυστικές εταιρείες και το κονκλάβιο που επιλέγει τον Πάπα.

Τι έκαναν πίσω από τις κλειστές πόρτες; Τα αρπακτικά μοιράζονταν την "πίτα" μαζί με τα στελέχη της κυβέρνησης. Γιατί πίσω από κλειστές πόρτες; Για να μην ξέρει κανείς -εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους- πώς μοιράστηκε η "πίτα", ποιοι τα άρπαξαν χοντρά, τι ανταλλάγματα υπήρξαν και τι τελικά συμφωνήθηκε. Το απόγειο της διαπλοκής. Η διαπλοκή στη νιοστή δύναμη.

Γιατί όλα αυτά; Πολύ απλά η εντολή από τους κατακτητές της χώρας είναι να μονοπωληθεί όσο δεν παίρνει η ενημέρωση και η ψυχαγωγία στην Ελλάδα. Να μονοπωληθεί έτσι ώστε ο ψυχολογικός πόλεμος και η μαύρη προπαγάνδα εναντίον του ελληνικού λαού να ενταθεί όσο ποτέ άλλοτε. Βλέπετε έρχονται τα πολύ χειρότερα. Έρχεται οσονούπω και ο διαμελισμός της χώρας, που έχει υπογράψει ήδη η κυβέρνηση και έχει αποδεχθεί στο σύνολό του το επίσημο κομματικό και πολιτικό σύστημα.

Για να εθιστεί ο μέσος Έλληνας ακόμη και στο διαμελισμό της χώρας του, θα πρέπει η μαυρίλα της προπαγάνδας να γίνει ακόμη πιο μαύρη, σκέτο έρεβος. Ενώ η επίθεση στο νου, τη συνείδηση και το ηθικό του ελληνικού λαού μπορεί να έχει ήδη ξεπεράσει το επίπεδο της παλιάς χούντας, αλλά τώρα θα πρέπει να ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο.

Στην αρχή έπρεπε να πειστεί ο λαός ότι το να τεθεί υπό κατοχή των ξένων κέντρων ο ίδιος και η πατρίδα του, είναι για το καλό του. Τώρα θα πρέπει να πειστεί ότι το να καταλυθεί παντελώς η πολιτεία του, να διαλυθεί η χώρα του, να ξεπουληθεί και να διαμελισθεί σε γκρίζες ζώνες είναι μονόδρομος.

Όπως είναι φυσικό οι κυβερνώντες κάλεσαν τους καλύτερους για τη δουλειά αυτή. Με το αζημίωτο βέβαια. Κι έτσι οι τηλεοπτικές άδειες δόθηκαν προς πλειοδοσία, όπως παλιά στον μεσαίωνα έβγαιναν σε πλειοδοσία τα δημόσια αξιώματα. Ίδια λογική, ίδια χούγια, ίδια ιδεολογία, ίδιες επιδιώξεις. Μόνο που για να πλειοδοτήσει κανείς δεν αρκεί να έχει τα περισσότερα, ώστε να αρπάξει πολλά περισσότερα, αλλά θα πρέπει να έχει και τα κατάλληλα προσόντα για καναλάρχης.

Νομιμοποιήθηκε το καθεστώς κατοχής και στην ενημέρωση

Ανακοίνωση

Με το τέλος της φαρσοκωμωδίας της δημοπρα-σίας για τις τηλεοπτικές άδειες, ακόμα μια μνημονιακή απαίτηση εκτελέστηκε από την ελληνόφωνη κυβέρνηση. Μνημονιακή απαίτηση, με την οποία αδειοδοτήθηκε και νομιμοποιήθηκε η απολυταρχία που επικρατούσε στον χώρο της ενημέρωσης, αυτή την φορά με νέους όρους. Νέους όρους που φιλοδοξούν να εδραιώσουν το καθεστώς κατοχής και να επιβάλλουν την ενίσχυση και την αναδιανομή της πίττας των οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, και βέβαια της δημοκρατίας.

Με αντισυνταγματικό τρόπο, αρχιδιαπλοκέα τον μεγαλοκαναλάρχη υπουργό Επικρατείας και πρακτικές μαφίας υπό κυβερνητικό μανδύα, ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε την μονοπωλιακή κυριαρχία της ξένης και ντόπιας ολιγαρχίας στο μιντιακό χώρο. Απέδειξε πως το δημοκρατικό δικαίωμα αλλά και κοινωνικό αγαθό της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας στην Ελλάδα, δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο μέσα από την εξαγορά και διαιώνιση της διαπλοκής ανάμεσα στην πιο παρασιτική και ληστρική τάξη των ολιγαρχών, με το κυβερνητικό και πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα.

Πίσω στο βρώμικο 1989 έχει την αφετηρία της η μονοπώληση του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου, όπου συμπρωταγωνιστές στη λεηλασία των δημόσιων συχνοτήτων ήταν και οι ευρωπαϊστές, δήθεν αριστεροί του ενιαίου τότε Συνασπισμού στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης και της εμπορευματοποίησης της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Η κυρίαρχη ιδεολογία της ευρωπαϊκής αριστεράς, έφερνε από την πίσω πόρτα τις πολιτικές που εξέθρεψαν το νεοφιλελευθερισμό, και στον χώρο της τηλεόρασης βρήκαν από τα πιο εύφορα και προνομιακά πεδία για να δράσουν.

Αγώνας για τη Δημοκρατία, ή φασίζουσα «κομματομαχία»;

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Τελευταία έχει γίνει πολύ της μόδας η προσπάθεια απαξίωσης κάθε οργανωμένης πολιτικής δράσης στο όνομα μάλιστα της άμεσης δημοκρατίας και της χύμα «επαναστατικής» διαδικασίας -η οποία ουσιαστικά περιορίζεται σε αυτοσχέδιους ακτιβισμούς, που αφήνει την κοινωνία παγερά αδιάφορη, αν δεν την στρέφει εναντίον. Δηλαδή, μιας διαδικασίας, όπου καλούνται οι άνθρωποι, συνειδητοποιώντας την κατάστασή τους, από μόνοι τους, με ένα μαγικό τρόπο, χωρίς ηγεσία, χωρίς οργάνωση και χωρίς σχέδιο, να κινηθούν, στην κατεύθυνση ανατροπής του καθεστώτος, με όπλο μάλιστα την πολιτική αποχή.

Πέραν του γεγονότος, ότι αυτοί, οι παρουσιαζόμενοι ως «εραστές» της αρχαίας αθηναϊκής «αμεσοδημοκρατίας» -όπως συνήθως θέλουν να εμφανίζονται- και της όψιμης «κομματομαχίας», αναδεικνύονται κεκράκτες της πολιτικής -ουσιαστικά- αδιαφορίας και της παραίτησης, αφού δεν απαντούν που και πότε στην παγκόσμια ιστορία, ένας κόσμος, μια κοινωνία, κινήθηκε αυτόματα με αυτόν τον τρόπο και με τι αποτελέσματα, ας δούμε τα πραγματικά δεδομένα.

Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν πολύ συγκεκριμένες πολιτικές διαιρέσεις - «φράξιες» και οξείες μεταξύ τους πολιτικές διαμάχες και συγκρούσεις, στη βάση των αντιτιθέμενων συμφερόντων. Αν και δεν υπήρχε θεσμοθετημένη λειτουργία κομμάτων, με τη σημερινή τους μορφή, δομή και λειτουργία, αυτά υπήρχαν εν δυνάμει και καθόριζαν αποφασιστικά τις πολιτικές εξελίξεις, με βάση τα συμφέροντα που επικρατούσαν κάθε φορά.

Τρία ήταν τα σχηματοποιημένα πολιτικά κόμματα που έδρασαν στους κόλπους της αθηναϊκής δημοκρατίας, με βάση καθαρά ταξικούς διαχωρισμούς και διάρθρωση:

1.   Το κόμμα των πεδιακών, δηλαδή των αριστοκρατών γαιοκτημόνων.

2.   Το κόμμα των παραλίων που εξέφραζε τους εμπόρους και τους ασχολούμενους με τη ναυτιλία.

3.  Το κόμμα των διακρίων, που εκπροσωπούσε την τάξη των αγροτών, των βοσκών και των θητών, δηλαδή όλων των πτωχότερων στρωμάτων του αθηναϊκού πληθυσμού.

Η άποψη περί ανυπαρξίας πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία είναι, λοιπόν, ανιστόρητη και παραπλανητική. Ενώ, μετά την πεισιστράτεια τυραννίδα αναδείχθηκαν δύο κύριοι πολιτικοί σχηματισμοί το ολιγαρχικό (αριστοκρατικό) και το δημοκρατικό κόμμα.